أَلَم‌ْ تَرَ إِلَي‌ الَّذِين‌َ أُوتُوا نَصِيبَاً مِن‌َ الْكِتَاب‌ِ يُدْعَوْن‌َ إِلَي‌ كِتَاب‌ِ الله‌ِ لِيَحْكُم‌َ بَيْنَهُم‌ْ ثُم‌َّ يَتَوَلَّي‌ فَرِيق‌ٌ مِنْهُم‌ْ وَ هُمْ‌ مُعْرِضُون‌َ (آل‌عمران: 23)

آيا نديدى كسانى را كه بهره‏اى از كتاب (آسمانى) داشتند، به سوى كتاب الهى دعوت شدند تا در ميان آنها داورى كند، سپس گروهى از آنان، (با علم و آگاهى،) روى مى‏گردانند، در حالى كه (از قبول حق) اعراض دارند؟ (23)

يَوْم‌َ يُكْشَف‌ُ عَنْ‌ سَاق‌ٍ وَ يُدْعَوْن‌َ إِلَي‌ السُّجُودِ فَلاَ يَسْتَطِيعُون‌َ (قلم: 42)

(به خاطر بياوريد) روزى را كه ساق پاها (از وحشت) برهنه مى‏گردد و دعوت به سجود مى‏شوند، امّا نمى‏توانند (سجود كنند). (42)

خَاشِعَة‌ً أَبْصَارُهُم‌ْ تَرْهَقُهُم‌ْ ذِلَّة‌ٌ وَ قَدْ كَانُوا يُدْعَوْن‌َ إِلَي‌ السُّجُودِ وَ هُم‌ْ سَالِمُون‌َ (قلم: 43)

اين در حالى است كه چشمهايشان (از شدّت شرمسارى) به زير افتاده، و ذلّت و خوارى وجودشان را فراگرفته آنها پيش از اين دعوت به سجود مى‏شدند در حالى كه سالم بودند (ولى امروز ديگر توانايى آن را ندارند)! (43)