أَنْ‌ تَقُول‌َ نَفْس‌ٌ يَا حَسْرَتَي‌ عَلَي‌ مَا فَرَّطْت‌ُ فِي‌ جَنْب‌ِ الله‌ِ وَ إِنْ‌ كُنْت‌ُ لَمِن‌َ السَّاخِرِين‌َ (زمر: 56)

(اين دستورها براى آن است كه) مبادا كسى روز قيامت بگويد: «افسوس بر من از كوتاهيهايى كه در اطاعت فرمان خدا كردم و از مسخره‏كنندگان (آيات او) بودم!» (56)

وَ أَنَّا ظَنَنَّا أَنْ‌ لَن‌ْ تَقُول‌َ الْإِنْس‌ُ وَالْجِن‌ُّ عَلَي‌ الله‌ِ كَذِبَاً (جن: 5)

و اينكه ما گمان مى‏كرديم كه انس و جنّ هرگز بر خدا دروغ نمى‏بندند! (5)